De nieuwste Grand Voyager van Chrysler deelt slechts met een paar modellen het privilege van een gigantische monovolume : de Rodius van SsangYong, de Viano van Mercedes en de Trans Sport van Chevrolet.  Toch heeft hij een aantal troeven waarmee hij zich distancieert van zijn concurrenten en die menig ouder van een kroostrijk gezin zullen weten te appreciëren. Dit zijn immers mensen op zoek naar veelzijdige wagens die zowel volume als stevigheid bieden. In dat segment veegt de Grand Voyager de vloer aan met de concurrentie, net als Obama met de andere presidentskandidaten in Amerika. 

Vijf meter veertien, dat is bijna meer dan dertig centimeter langer dan de Renault Grand Espace, die nog steeds het hoge woord voert in deze categorie. Reken daar nog eens een uitzonderlijke wegligging bij en een groot panoramisch zicht dat bij de Europese autoconstructeurs de dag van vandaag een must lijkt te zijn! Met de vijfde generatie van de Grand Voyager sluit Chrysler zich volledig aan bij de Amerikaanse filosofie over wagens : ze dienen om rustig mee te rijden, zonder te bruuskeren en bij voorkeur daar waar de wegen breed en de bochten als het ware nog breder zijn. Maar, wat moet je dan met zo een mastodont in het oude Europa, gekend om zijn nauwe straten? Wel, dat heeft Chrysler ons aan den lijve laten ondervinden tijdens een testweek aan het begin van de winter, te midden van de sneeuwstormen die we tegenkwamen op onze gebruikelijke Belgisch-Zwitserse en Franse trajecten. 

Voor we vertrokken kregen we eerst wat uitleg bij het gebruik van het « Stow&Go » systeem.  Dat laat toe de vijf zetels op te bergen in de vloerplaat : de drie  plaatsen die het verst van de bestuurder verwijderd zijn kunnen elektrisch bestuurd worden. De twee zetels van de middelste rij moeten manueel opgeklapt worden. Ze kunnen ook naar achter gedraaid worden zodat de passagiers in alle gemoedelijkheid een gesprek kunnen aangaan. Alle zetels kunnen ook integraal opgeborgen worden onder de vloerplaat, zodat een gigantisch laadruim ter beschikking komt, uitermate handig bij een verhuis of voor het transport van grotere ladingen. de zetels van de achterste rij kunnen ook afzonderlijk gestuurd worden, zodat je kan jongleren met één, twee of drie zetels; je kan ze zelfs naar achter draaien. Bij een pick-nick is dit wel interessant, je kan dan onder de achterklep plaatsnemen ! 

Bij de eerste kennismaking valt ons het geluid van de vier dieselcilinders op. Bij een koude start zullen ze eerst wat klakken gedurende een aantal minuten, waarna ze plaats ruimen voor een merkbare maar aangename melodie. Het blok werd recentelijk herzien om een tiental pk’s minder te produceren maar met eenzelfde koppel.  Je moet niet proberen om hier grootse toeren mee uit te halen. Dit blok neemt genoegen met het rustig vervoeren van de bijna drie ton (de wagen zelf, de vijf volwassen inzittenden en hun respectievelijke bagage), en dat is uiteindelijk toch ook de bedoeling van zo een wagen.  Op dat vlak is het dan ook een uiterst efficiënt voertuig. De uitsparingen onder de vloerplaat voor het opbergen van de zetels bleken uitermate geschikt voor het opbergen van al onze spullen. 

We wisten sowieso dat het verbruik redelijk hoog zou liggen. De omstandigheden van onze tocht waren ook niet echt ideaal, met regen, sneeuw, ijzige koude en files bij het binnenrijden van de steden, bleek de Grand Voyager iets meer dan tien liter te verbruiken. Een tip voor wie grote afstanden aflegt, stop niet met vullen nadat de pomp de eerste keer afslaat : je kan nog makkelijk een goede tien liter extra bijvullen die goed is voor honderd extra kilometers. 

De nieuwe automatische zesversnellingsbak zet het koppel over op de voorwielen. De pook bevindt zich verbazend genoeg naast het stuur, op het instrumentenbord, waardoor je tussen de twee voorste zetels extra ruimte ter beschikking krijgt. Het schakelen gebeurt soepel en laat nog wat marge voor wie er goed mee overweg kan. Een sequentiële besturing laat ook toe een gekozen versnelling langer aan te houden, wat we goed konden gebruiken op de besneeuwde afdalingen : drie ton laat zich niet zo maar leiden als een kleine roadster! 

Al vijfentwintig jaar voorziet Chrysler onze planeet van Grand Voyagers en reeds meer dan twaalf miljoen kopers zijn ervoor gevallen. Ondanks de vering die vooral afgesteld is op het comfort van de inzittenden houdt hij goed de baan. Dankzij zijn voorwielaandrijving heeft hij een voorsprong op zijn rechtstreekse concurrenten die het allemaal moeten doen met een achterwielaandrijving. Wanneer je op een glad wegdek rijdt of in de sneeuw is er dan ook geen vergelijk. Maar, voorzie hem dan ook van winterbanden, dat zorgt toch voor een extra veiligheid. Binnenin worden de passagiers in de watten gelegd, als de bestuurder tenminste aan de nodige knopjes draait. Op vlak van comfort is alles aanwezig, nubuck zetels, comfortabele veringen, verlichting met dioden ... zelfs de uitneembare, oplaadbare zaklamp in de koffer is voorzien van dioden. 

De drie deuren achteraan worden elektrisch gestuurd, wat typisch is voor de Amerikanen. Het parkeersysteem is broodnodig : met de getinte ruiten en de grootte van het vehikel is het moeilijk de exacte buitenafmetingen in te schatten. Het akoestische systeem en de achteruitrijcamera zijn dan ook een welgekomen uitrusting. In de ondergrondse parkings doe je er goed aan de zijspiegels in te klappen en te anticiperen op de manoeuvres die je wil uitvoeren. Zo vermijd je een paar valstrikken die hand in hand gaan met de toch wel ongebruikelijke afmetingen van de Grand Voyager. 

© André-Louis De Laet
www.essai-automobile.com
December 2008