Zouden de bazen van Renault in 2003, toen ze de eerste low-cost wagen van de eenentwintigste eeuw lanceerden, geweten hebben tot welk succes de Logan zou uitgroeien in West-Europa ? Tien percent van de productie heeft zijn thuis gevonden op de Franse, de Belgische en de Duitste markten... En hoewel de naam Logan nog steeds een pejoratieve bijklank heeft zie je de eigenaars ervan in elk geval met een big smile op het gezicht, uiterst tevreden over de keuze die ze gemaakt hebben. Er was moed voor nodig om het sarcasme van de buren en de vrienden te trotseren. Vier jaar na de lancering van de Logan komt Dacia nu met de Sandero op de proppen, die tegemoet komt aan onze voorliefde voor breedgeschouderde wagens. Met het nieuwe model komt ook een nieuw, zachter, logo. 

Door te kiezen voor een Dacia maak je ook bewust een statement dat je er andere gewoonten wenst op na te houden. Waar er nog steeds mensen zijn die racen op de straat, die een kat en muis spel spelen met de flitspalen en de weg gewoon aanzien als een grote speelplaats, die efficiëntie vooral meten in hoe vaak ze kunnen inhalen en in de hoogste snelheid die ze geklokt hebben, is de Dacia klant een matuur persoon die vooral gelooft in rekening houden met de andere weggebruikers en de kunst bezit de baan op een volwassen manier te delen met de anderen. 

De R4 en de 2pk (het geitje) waren voorlopers op vlak van deze filosofie. De twee Logans (de berline en de MCV) en de Sandero doen dit ook, al komen deze tevens tegemoet aan de verhoogde veiligheidsnormen die opgelegd worden door het steeds toenemende verkeer. Dankzij de grondspeling en de bescherming van het onderstel herbeleef je met de Dacia’s opnieuw diezelfde levensvreugde die in mei 1968 hoogtij vierde. Zonder daarom oubollig te zijn !  De kwaliteiten van de Sandero zijn vooral het lichte gewicht van het geheel, een wagen die er niet uitziet als eender welke doorsnee auto, een interessant laadvolume en degelijke remmen met ABS en remstop assistentie.

Sommigen zullen ongetwijfeld vinden dat de benzinemotoren van de Dacia’s niet genoeg pit hebben. Dat ligt aan hun manier van denken. Wie zijn wagen vooral ziet als een gemakkelijke manier om zich met meerderen te verplaatsen naar daar waar je niet makkelijk met het openbaar vervoer geraakt, wat heeft het dan voor zin een paar minuutjes sneller te kunnen zijn dan een ander, wanneer je die voorsprong toch weer verliest terwijl je in de file staat aan te schuiven voor het zoveelste ongeluk, bij wegenwerken of in de spits. Een beetje organisatie laat de trajecten een stuk vlotter verlopen en je hoeft je dan ook geen zorgen te maken over de vele geldbakken die overal langsheen de wegen opgesteld staan. 

De 1.4 MPI van 75 pk is gekoppeld aan een manuele versnellingsbak met vijf lange overbrengingsverhoudingen. Hiermee kan je gemakkelijk tot zesduizend toeren optrekken voor als je wat sneller wil accelereren. Al de rest zal zich tevreden stellen met het rustig volgen van de wagen voor zich, zonder zich op te jagen over het feit dat die halt houdt aan elk rondpunt ook al is er geen kat te bespeuren in de wijde omtrek en zal gewoon genieten van de paar kalme momenten. De Sandero is trouwens een uiterst efficiënt vehikel. Want de dag dat je beslist om er eens op uit te trekken op minder verharde wegen zal hij ook verbazend goed uit de hoek komen. Eigenlijk nodigt de Sandero zelfs uit om een beetje misbruik te maken van hem. 

De achterklep geeft toegang tot een gigantische koffer die nog eens verviervoudigt wanneer je de rugleuning van de achterbank neerklapt.  Het laadvlak is niet perfect plat, maar wie maalt daar nu om ? De wagen is bekleed met harde blinkende plastiek. Het kleurenspel van licht en donker zorgt voor een zekere vorm van ernst die ook nog eens bevestigd wordt door de degelijke assemblage. Een groot handschoenenvak, twee bekerhouders voor de handrem en een uitsparing in de deuren zijn de enige opbergvakken vooraan. De zetels zijn comfortabel en de hoofdruimte is meer dan voldoende, zelfs voor iemand met een groot gestalte. 

Het chassis is dat van de Logan, het rijdend gedeelte van de Modus en de Micra en de ophanging is soepel wat het comfort voor de passagiers verklaart.  Op bochtige wegen kan je beter wat minder hard op het gas gaan om te vermijden dat hij uitbreekt. Het sturen is ondanks de stuurbekrachtiging nog steeds iet of wat hard bij het manoeuvreren, maar daar wen je snel aan. De wagen die wij in test kregen was voorzien van centrale vergrendeling, elektrische ruiten vooraan die automatisch waren zolang je de knop ingedrukt hield en een manuele airco : je waant je in Istanbul ! De buitenspiegels kan je van binnenuit regelen. 

Robuust, eenvoudig en bescheiden zijn de kernwoorden die de Sandero perfect omschrijven. Toch heeft deze wagen een verbazend polyvalent karakter. En wanneer het op ruimte aankomt, komt geen enkele concurrent uit dezelfde prijscategorie ook maar in de buurt van de Sandero. 

© André-Louis De Laet
www.essai-automobile.com
Novembre 2008