Ga moâr medne moto !

Het werd lang gezien als een goedkoop transportmiddel. Later werd het veeleer een teken van vrijheid voor jongeren op zoek naar zichzelf, wat ook vaak een negatieve nasleep had. Maar vandaag de dag wordt de motorfiets eindelijk als een volwaardig transportmiddel aanschouwd, dat iedereen toelaat zich in alle zekerheid en veiligheid te verplaatsen.

Ontgoocheld en nors kom ik ‘s avonds thuis. Aan tafel ben ik een echte brompot terwijl ik aan mijn vrouw vertel dat ik vandaag weer drie afspraken heb gemist, waarvan één met de vertegenwoordigers van een belangrijke buitenlandse klant. Ik maak me zorgen over de verloren contacten en uren die ik broodnodig heb om het vertrouwen van onze teleurgestelde partners terug te winnen voor mijn bedrijf. En elke keer weer zat ik vast met de auto in het verkeer dat alsmaar drukker wordt. Ik stel mezelf de vraag bij de organisatie van mijn werkdagen. Heb ik teveel afspraken gepland op één dag ? Heb ik de tijd voor de verplaatsingen onderschat ? Wat kan ik doen om dit knelpunt in te perken ?

Mijn zoon, product van een nieuwe – internet en chat – generatie, gooit er tijdens het dessert even zijn mening uit «Ga moâr medne moto !» en stapt dan op van tafel. Ik kan er nog steeds niet bij dat deze generatie ertoe komt elkaar te begrijpen ondanks hun gelimiteerde woordenschat en hun povere zinsbouw.

Gelooft mijn zoon nu echt dat je vandaag de dag zaken kan doen vanop een motorfiets ? Dat je dossiers kan meenemen ? En hoe moet je je dan beschermen tegen de weersomstandigheden ? En heus, ziet hij me nu echt op zo’n gevaarlijk, vuil, walgelijk monster stappen ? Wat zouden mijn medewerkers niet zeggen ? Wellicht zouden ze gaan denken dat ik maar wat hang te lanterfanten terwijl zij hard aan het werk zijn om mijn bedrijf draaiende te houden..


En toch

Dit scenario speelde zich twee jaar geleden af, aan het eind van de lente. De volgende ochtend bracht ik door met vrienden en ik stond versteld hoeveel van hen omwille van de verloren uren in de files ofwel andere werkuren hanteerden, overgestapt waren op videoconferencing, of op een tweewieler...

In de sector waarin ik werk is het heel belangrijk om de leveranciers en de klanten te ontmoeten om goede zaken te kunnen doen. Ik sta erop mijn partners in levende lijve te ontmoeten, en zij verwachten dit ook van mij. Ik wil dit niet via een beeldscherm doen, dat is veel te onpersoonlijk.

Toen ik aan mijn secretaresse vroeg wat bedrijven op te zoeken die motorfietsen verhuurden nam ik een ironisch lachje waar. Ik had wel liever een goedkeurende blik gehad, maar ja.

Twee uur later zat ik op een recente motorfiets, en hing dan ook maar meteen mijn jeugdherinneringen aan de kapstok. Er is inderdaad geen vergelijk meer tussen mijn 250cc tweetaktje waarmee ik tijdens mijn studentenjaren rondsnorde, en het comfortabele rijtuig waarmee ik mij nu op de autosnelweg tussen Mechelen en Brussel begaf.


Een ander perspectief…

Ruim twee jaar heb ik intussen de kans gekregen om mijn kennis van de hedendaagse motorfiets bij te schaven, en ik wil graag een aantal aspecten hiervan met u delen.

Het belangrijkste is zonder twijfel het ontdekken van een gemeenschappelijke passie met mijn zoon die bezeten is van motorfietsen, waardoor er een wederzijds respect is ontstaan. Samen met hem het genoegen van de familiale motoruitstapjes te kunnen beleven.

Ik moet ook toegeven dat ik sindsdien geen enkele belangrijke zakelijke afspraak meer heb gemist. En dat alles alleen maar dankzij de motorfiets ? Of is het omdat ik eindelijk de uitdrukking «Ga moâr medne moto !» heb begrepen, mij zoon die mij op een andere manier van het leven leerde genieten ?

Ik kan je alleen maar zeggen dat ik me gelukkig voel dezer dagen, met een —gematigde— passie voor motorfietsen, die mij toelaten de mensen en de dingen rondom mij anders te zien. Ik beleef misschien mijn tweede jeugd...


11 maart 1995
Vertaling : Fabienne Liebaut