Een Opel heeft het imago een passe-partout te zijn, zonder echt uitgesproken opvallende punten. Nochtans brengt deze Duitse constructeur heel wat mooie modellen op de markt (Manta, Calibra, Tigra, Frontera…) en goede motoren. Sinds de presentatie van de concept-car van de Speedster tijdens het Salon van Genève worden vooral het vermogen en de sportieve kenmerken onderlijnd, de Speedster is dan ook het boegbeeld geworden van dit nieuwe elan. Je moet niet trachten onopgemerkt voorbij te rijden met zo’n vormen. Bovendien is ons testmodel ook nog eens ‘muleta’ rood ! De Speedster is een a-conformistische wagen en zeker geen rationele aankoop.

Zijn centraal blok, de Ecotec 2.2 l, brengt u in iets minder dan 6 seconden van 0 naar 100 km/u. Dezelfde acceleratie als op een motorfiets… Hij is soepel, betrouwbaar, economisch en vraagt een minimum aan onderhoud. De tank met een inhoud van 36 liter is goed voor een autonomie van om en bij de 350 km. Weinig of geen accessoires : electronische armoe troef dus. Geen tierlantijntjes, geen uurwerk, geen airco, geen centrale vergrendeling, geen stuurbekrachtiging, geen ESP, geen benzineverklikkerlichtje (870 kg duwen naar de eerstvolgende pomp : ik ben er zeker van dat uw aura er niet mooi zal uitzien), … De lijst van afwezige uitrusting is toch wel heel lang om te voldoen aan de vereisten van een lichtgewicht sportkar. Met zo’n ridicuul gewicht, zijn de vier schijfremmen in elk geval doeltreffend, wat ook al zorgt voor sensaties. Buiten de twee voetmatten is de enige bekleding in de wagen te vinden in de koffer. Naast de herstelkit voor de banden (minder zwaar dan een 17-duims Bridgestone met een velg), hebt u nog plaats voor de bagage van mevrouw en uw portable.

Wanneer het weer het toelaat kan u het dak opbergen achter de zetels. En dan toont de Speedster u haar troeven. De lage zitpositie maakt dat de inzittenden goed beschut zijn tegen de wind, de sensaties van het lage rijden werken verslavend. Jammer dat de slag van de versnellingsbak wat lang is naar mijn mening. De geluiden van het metaal zijn alomtegenwoordig, en dat is maar goed ook. Voor 31.500 euro (BIV van 867 euro en rijtax van 384 euro) biedt de Opel Speedster u een dosis opwindend en betoverend rijplezier. Sommigen zullen dit veel vinden voor een Opel, ik vind het vooral een uiterst aantrekkelijke prijs voor een exclusieve sportwagen. Bovendien biedt de gelimiteerde oplage van deze wagen (3000 exemplaren) garantie op een goede overnamewaarde aan al wie zijn Speedster lang genoeg en in goede staat kan houden. We vragen ons wel af wanneer we een extra turbo en vierwielaandrijving mogen verwachten.

Tijdens de ochtendfiles achter het stuur van de Speedster, lijken de monovolumes wel hoger dan wolkenkrabbers, zelfs met een Smart voor ons wanen we ons in een IMAX zaal van Kinepolis. De kleinste scooter die langs ons heen rijdt lijkt wel een giraf die op een drafje passeert, alsof we een lieveheersbeestje zijn, zo klein voelen we ons. De zijramen reiken letterlijk maar tot aan de onderkant van het koetswerk van de traditionele berlines. Gelukkig zijn er nog de 4x4’s, die ons een mega zicht verschaffen op hun assen. Lager dan een Speedster, dat kan alleen een kart zijn !

We kunnen niet naast het gebrek aan comfort van de Speedster, en toch is het aanvaardbaar. De vering is stevig (zonder hard te zijn) en zorgt voor een efficiënt rijgedrag. Inhalen gaat snel, terugschakelen geeft een instante boost en het stuurgedrag is direct en niet bekrachtigd. Nochtans kan je ook cool rijden met deze wagen. De souplesse van de mechaniek kalmeert deze volbloed en maakt hem makkelijk om mee te rijden. Het plezier neemt vaker de bovenhand, maar toch zijn we in staat ons te houden aan het merendeel van de snelheidslimieten.

Het meest hilarische, voor iemand van mijn gestalte, is toch wel zichzelf in en uit dit aluminium sardienenblikje hijsen. Ik heb me een week lang getraind, en heb weer dezelfde fysiek als toen ik twintig was. De procedure : eerst de twee benen erin, anders krijg je nooit dat linkerbeen er nog in, zijdelings op het chassis gaan zitten en dan heel diep inademen, onder het stuur duiken en dan als bij wonder in het leder van de volledig achteruitgeschoven zetel vallen. Je hoeft dan enkel nog maar de veiligheidsgordel aan te doen. De ruimte onder de motorkap is heel comfortabel, ik mag zelfs nog groeien ! Verbazend genoeg, desondanks het ontbreken van een verstelbare rugleuning, is de zithouding perfect. De belangrijkste bedieningsknoppen (en de sigarettenaansteker die dateert uit verlogen tijden) zitten binnen handbereik en de ruimte is perfect aanvaardbaar voor twee volwassen personen.

Eruit geraken is peanuts. Je laat alle lucht die nog in je longen zit naar buiten, wringt schouders en hoofd onder de deurstijl mits deze in een hoek van negentig graden te leggen, met de rechterhand steun je op de rugleuning en met de linkerhand op de onderkant van de deurstijl (of op de grond, die is niet zover weg). Dan hijs je het bekken op het opstapje voor de voeten, brengt het linkerbeen via een grand-écart op de grond en komt dan als bij wonder op handen en voeten terrecht. Wel niet vergeten eerst de sleutels in de zak van je jas te steken voor je aan deze twee turnoefeningen begint. Maar ik zweer het, het werkt !

Fébruari 2002