U bent hier : Testritten voertuigen > Moto Suzuki > C1800R Intruder
Essai de la Moto Suzuki C1800R Intruder

Type : Custom Low Rider
Aankoopprijs : 14 000 €
Max. vermogen : 114 pk
Max. koppel : 155 Nm bij 3 500 tr/min
Gewicht : 350 kg
Vermogen/gewicht : 240 kW/t
L : 2 585 mm
Autonomie : 19 liter = 300 km
Verbruik
   • van de test : 6,25 l/100


 

«Haal je stalen ros van stal !» We gaan een ritje maken. Dankzij de Belgische invoerder van Suzuki krijg ik vandaag de kans om met de Intruder C1800R op stap te gaan. Zwart, blinkend chroom, groot, zwaar en breed, deze machine heeft de looks en het geluid van een monster. Met zijn driehonderd vijftig kilogram laat hij ook voelden dat hij er is ! Desondanks blijft hij verbazend gemakkelijk te hanteren, zelfs voor iemand met een kleiner gestalte die iet of wat rij- en evenwichtstechnieken beheerst. Vooral omdat de zadelhoogte van zeventig centimeter hoog ook uitnodigend en comfortabel is en het grote stuur opmerkelijk efficiënt is, al vraag het wel een zelfzekere bestuurder.

Suzuki heeft een mooi juweeltje geleverd. De Intruder is opmerkelijk goed afgewerkt. Een Low Rider mag er niet uitzien als een stofbak ! Elke twee uur moet je er eens over met de vod wil je het chroom blinkend houden. Als je dat doet zul je dan ook rijkelijk beloond worden. In de weerspiegeling zal je immers kunnen genieten van de prachtige hemel en de bomen die erin weerspiegelen, je ziet er de straatlampen die onze Belgische wegen typeren in voorbij flaneren, de zon die zich achter de wolken verstopt, je eega die je een liefdevolle blik werpt en alle radars die je eventjes groet omdat je toch tien kilometer per uur te traag rijdt om door hen op de gevoelige plaat te worden vastgelegd ! Maar opletten geblazen, want als je even de rechterhand niet in bedwang houdt zit je algauw over de toegestane snelheidslimieten. 

De dop van de benzinetank, die met de sleutel wordt geopend, moet je even afleggen om te tanken. Dit tanken zelf verloopt enigszins wat moeilijk omwille van een metalen stukje dat verhindert dat het pistool goed diep in de negentien liter tank kan ingebracht worden. Maar, we blijven er rustig onder. Want ook dat is ‘Low Riding’. De achteruitkijkspiegels leveren perfect werk terwijl de claxon niet meteen het geluid produceert dat je verwacht van zo een kolos... Voor een ‘Geitje’ zou dit kunnen misschien (jaja, het beruchte 2-pk’tje) maar voor de Intruder had ik eerder de toeter van een groot schip verwacht! Wat de praktische kant betreft,  als je wat gereedschap wil meenemen en bagage, is dit zeker niet de motor waarmee ik op reis zou vertrekken. Bij deze Intruder zou ik zeker een pechverhelpingsformule overwegen. Qua anti-diefstal preventie kan het gewicht van de machine zelf al als grote troef aangehaald worden. Of anders voorzie je maar een alarm in de garage, die hij zonder moeite volledig inpalmt. Ah ja, voor je Solex kan er toch misschien nog een plaatsje af !

Een meter twintig breed, van de ene spiegel tot de andere en tachtig aan de voetsteunen die maar al te graag over het asfalt schuren in de bochten: dit is zeker niet het ultieme wapen om ’s ochtends de files te omzeilen.  De wielbasis is immers ideaal voor lange rechte stukken en brede bochten. De files, die moet je gewoon trotseren, dit is geen machine waarmee je even de stad doorsteekt op  het spitsuur. Als je daarover wil zaniken moet je maar voor ogen houden dat er voor dat soort trajecten andere machines zijn die efficiënter zijn dan een lange, zware en brede custom. De Intruder 1800 meenemen naar de stad is hem meenemen naar een domein dat het zijne niet is. 

In elk geval laat hij zich makkelijk berijden door wie houdt van relaxed bochten pakken en eindeloos genieten van het rijden op koppel dat steeds voorhanden is. In eerste en tweede bij lage snelheid moet je wel wat oppassen, daar hou je best je vinger op de ontkoppeling. En dan is er ook de techniek die menig scooterrijder wel zal herkennen : een licht oplopen van de motor wordt behouden bij het controleren van de voorrem... Het domein bij uitstek van de Intruder 1800 : uitgestrekte vlakten, vakantieroutes, monumenten-sites, het past bij zijn kaliber en zijn image ! Het is een custom met een brede achterband, waar je wel enigszins wat rekening moet mee houden bij het rijden. Vierentwintig centimeter breed, dat kom je niet gauw tegen. Ik ben ervoor gewonnen en wil gerust een verkoopcontract afsluiten, al moet ik me dan eerst verlossen van die Solex, kwestie van wat plaats te maken in de garage voor de band. 

Iemand met een groot gestalte zit comfortabel op deze moto, en kan een ontspannen rijhouding aannemen. Het lage zadel laat toe deze zware kolos makkelijk te hanteren bij stilstand. Hoewel ik vreesde dat ik hem zou moeten krommen, bleef mijn rug recht en ook de bedieningen zijn uiterst efficiënt. De voetsteunen plaatsen de voeten naar voor, zoals het hoort bij een custom. Om te veranderen van versnelling moet je de voet stevig omhoogduwen, de  neutrale versnelling vind je makkelijk. De passagier daarentegen zal wel wat moeten zoeken naar zijn ideale positie... ik ben in elk geval niet zinnens om achterop plaats te nemen.

Je moet een lichte melomaan zijn wil je het geluid van de motor als muziek omschrijven en wie gewend is om met  een ‘salon’ op pad te gaan zal hier van een kale reis terugkomen. Geen MP3, Bluetooth, geen GPS of park-assist, geen cruise-control, geen airco, geen boordcomputer, verwarmde handvaten noch toerenteller. Deze custom gaat ‘bloot’, en doet niet mee aan de hype van al deze snufjes die je – zelfs met airbag – wel terugvindt bij een ander merk. De Intruder gaat voor puur rustig rijplezier, de wind in de haren, achter de wagens blijven in de file, stoppen voor de voetgangers bij het zebrapad en gewoon profiteren van het leven ! Er zijn er wellicht die dit niet zullen begrijpen, die dit nooit zullen begrijpen.

Het plezier zit erop. We hadden enkele dagen zonder regen, en volop zon. Amper hadden we de sleutels teruggegeven aan de invoerder of het water viel met bakken uit de lucht. “Zet je stalen ros maar weer op stal, broeder ! Je kan weer volop dromen van wat ooit was...”. En we zien elkaar terug binnen tien jaar ! Zelfde plaats, zelfde tijd !

 

 

 

Juni 2008


 


 

André-Louis De Laet - Belgique - Belgïe
Vertaling : Waldorf
info@essai-automobile.com